Alzheimer

Zoals jullie wel of nog niet weten woon ik reeds ongeveer 5 jaar bij mijn demente en rolstoel gebonden moeder.

Ongeveer 5 jaar geleden werd Alzheimer gediagnostiseerd en sinds toen heb ik haar van redelijk goed bij geest tot zwaar dement zien worden. In haar beginstadium verzorgde ze nog zelf de tuin, het huishouden en het eten al dan niet met de nodige hulp van mij. Maar gaande weg werd het steeds minder. Ze begon fouten te maken zoals geen water in de espresso kan doen met gevolg dat die oververhit raakte en begon te dampen. Gevolg was dat het brandalarm dan afging. Een ander voorbeeld is het gasfornuis open laten staan met gevaar voor brand of explosie. Het koken minderde ook, zo kon ze steeds minder gerechten maken tot het zich beperkte tot 1 gerecht namelijk een Spaanse tortilla. Vijf jaar geleden kon ze nog zelfstandig eten en drinken, nu moet ik haar helpen. Ze krijgt nu hulp bij praktisch alles. Opstaan, wassen, aankleden, eten, in bed leggen,…

De zware beperking qua lopen die ze te danken heeft aan een CVA is met het vorderen van de dementie ook achteruit gegaan. Eerst kon ze nog wandelen en trappen lopen met wat ondersteuning. Nu kan ze enkel ter plekke wat trappelen. Zodoende zit ze nu in een rolstoel.

Vreemd hoe je erin meegroeit als je dagelijks bij haar bent. Ondanks al die tegenspoed genieten we nog van elkaar. We maken er elke dag een feestje van…gezellige muziek op de achtergrond, van tijd tot tijd een koffietje met een lekker koekje erbij. Buiten in het zonnetje zitten, een ommetje maken bij mooi weer, samen in bed liggen en oude liedjes zingen en zoveel mooie momentjes meer…soms verwen ik haar met een vers gebakje, de éclairtjes (soort van langwerpige soezen met pudding) zijn haar favoriete gebakjes.

Ik maak er een gewoonte van om met haar te praten en dingen te vertellen waar ze tot nu toe op haar manier op reageert. Dat kan over de tuin gaan, een gebeurtenis of zelfs een recept. Soms krijg ik korte redelijke reacties van haar en soms reageert ze heel onsamenhangend. Maar ik antwoord dan iets zinnigs terug en dan lijkt het alsof we een volwassen gesprek voeren. Vanuit haar beleving zal het ook zo aanvoelen denk ik dat zie ik aan haar oogopslag en mimiek. Met het achteruitgaan van haar dementie is ook haar spraak slechter geworden. Zo kan ze haar woorden niet altijd vinden en zijn haar zinnen onsamenhangend waardoor je eigenlijk niet goed weet waar ze het over heeft. Maar positief als ik ben, maak ik er het allerbeste van.

Gelukkig kan ik ook rekenen op professionele hulp van buitenaf zoals de thuiszorg, schoonmaakhulp, tuinhulp en de verpleging. Dat geeft mij de mogelijkheid om mijn taak als liefdevolle dochter en gezelschapsdame goed uit te oefenen maar ook om er ook even uit te muizen en ontspannen op mezelf te zijn. Praktisch is het gelukkig allemaal goed geregeld.

Intussen is mijn lieve mama 87 zomers jong. Een mooie dame met amper rimpels op haar gelaat en die tot 2 jaar geleden nog haar haartjes liet verven om er jong en verzorgd uit te zien. Het verven en wassen begon moeizaam te worden dus besloten de thuiszorg en ik om haar geverfd haar weer naturelle te laten worden. Resultaat is nu prachtig engelenwit haar met een krulslagje in. Het is een mooie dame moet ik wel zeggen. Hopelijk mag ik er op haar leeftijd ook zo uitzien.

Ik zorg er ook voor dat ze er mooi bijstaat. Altijd passende en schone kleding en zomerse frisse kleuren zoals rood (wat haar erg goed staat), groen, wit met een bedrukt bloesje, enz. Oorringen en halsketting ontbreken ook niet. Piekfijn moet ze eruit zien want zij verdient die aandacht en verzorging.

Jammer genoeg weet ik nog niet hoe ik haar foto moet plaatsen op de weblog maar dat komt nog wel.

Heeft iemand van jullie ook een demente ouder (gehad)?

Tot schrijfs…